Wojenny pamiętnik. Zapiski z powstania warszawskiego i niemieckich obozów koncentracyjnych
Pełen dramatycznych doświadczeń obraz Powstania widziany oczami zwykłej mieszkanki Warszawy. Autorka nie brała w nim udziału, a mimo to trafiła do kilku obozów koncentracyjnych m.in. do Ravensbruck. Jej opisy obozowego życia bywają brutalne. Rzadki głos kobiety pragnącej przetrwać wojnę i zacząć znów żyć normalnie
Oto pełen dramatycznych doświadczeń obraz powstania widziany w całkowicie odmiennej perspektywie – oczami zwykłej mieszkanki Warszawy. Fenomen tych wspomnień tkwi w tym, że jest to rzadki głos kobiety pragnącej zwyczajnie przetrwać wojenną zawieruchę i znów zacząć żyć normalnie, zapominając o potwornej przeszłości. Przynajmniej na tyle, na ile to możliwe.
Zofia Rogowska nie brała udziału w walkach, a mimo to po powstaniu, podobnie jak tysiące innych mieszkańców Warszawy, wciągnęły ją tryby hitlerowskiej machiny śmierci. Trafiła do obozu przesiedleńczego w Pruszkowie, a stamtąd do KL Ravensbrück, Bergen-Belsen, Auer (Sachsenhausen) i Clausthal-Zellerfeld.
W pamiętniku ukazuje koszmarne przeżycia z obozów. Jej opisy bywają brutalne i zawsze niezwykle bezpośrednie. Opowiada o warunkach obozowego życia – pomieszczeniach, procesie „przygotowania” kobiet do rozlokowania, sposobach „zarabiania”, zasadach „higieny”. Wiele miejsca poświęca współwięźniarkom i nadzorcom. Charakteryzuje ich zachowania i podejmowane decyzje. Bacznie obserwując ludzi, dobitnie piętnuje ich negatywne postawy. Wyznawane wartości przeciwstawia rozpadowi człowieczeństwa pod presją niemieckiego okrucieństwa.